Mijn hart huppelt! Een bijzondere retraite-ervaring
Deze maand ben ik op een stilteretraite geweest in Drenthe. Het was een fantastische ervaring. Mijn hart huppelde. Het kostte wel wat tijd om dat zonder voorbehoud toe te laten.
Ik krijg vaak vragen van deelnemers en andere bekenden, hoe het is om een aantal dagen in stilte te verblijven. Ik vertel je deze maand iets over mijn ervaringen. En ik zal vooral ingaan op dat huppelende hart in Drenthe.
Enjoy!
“Suffering is not enough.
Life is both dreadful and wonderful…
How can I smile
when I am filled
with so much sorrow?
It is natural–
you need to smile to your sorrow
because you are more than your sorrow.”
~Thich Nhat Hanh
Op stilteretraite
Ik ga wel meer op stilteretraite. Mijn eerste kennismaking met stilte was tijdens een mindfulness retraitedag. Eén dag, of eigenlijk: 6 uur (een kwart etmaal) oefenen in stilte. Daar was best veel begeleiding, waardoor het een zachte landing was.
De tweede periode in stilte was wat langer: een stilteweekend, van vrijdagavond tot zondagmiddag. Ook hier werd ik op een heel fijne manier ontvangen; het hielp ook dat de retraite werd begeleid door bekende trainer-coaches. Toch vond ik dit confronterend: wel in gezelschap, maar geen contact maken – ook geen oogcontact. Het voelde eenzaam en verdrietig. Gelukkig kon ik daar in de loop van het weekend met een van de begeleiders over praten. Ondanks – of juist door – deze worsteling heb ik er veel van geleerd. Uiteindelijk was het goed dat ik was gegaan.
Daarna had ik het gevoel dat ‘de ban was gebroken’ en ben ik op verschillende retraites gegaan, via verschillende organisaties. De ene was in stilte, de andere kende alleen periodes van de dag met stilte. Steeds keerde op de eerste volle dag (de dag na de reisdag) steeds een chagrijn, verdriet, onrust en eenzaamheid terug. Ik begon dit patroon te herkennen: op de eerste volle dag vraag ik me af wat ik eigenlijk hier kom doen, of ik niet ergens anders naartoe had moeten gaan … of thuis had moeten blijven. Na nog een nacht slapen is dat eigenlijk altijd wel voorbij en in de loop van de week gaat het dan van neutraal naar ‘bliss’.
Zo niet deze keer.
Mijn hart huppelt!
Deze keer was ik op die eerste dag vrolijk. Ik genoot. De loopmeditaties waren een soort spontane ‘Sense and Savor Walk’. Ik realiseer me nu dat je met deze heerlijke, lichtvoetige oefening Medevreugde ontwikkelt in jezelf.
De vrolijkheid die ik beleefde, werd slechts hier en daar verstoord door een kritisch stemmetje in mij, dat ik zo goed ken:
“Weet je het wel zeker?”
“Klopt het wel? “
“Ben je niet bezig te vermijden wat er echt is?”
Ken je dat?
Dat je soms iets ervaart als heel echt, basaal, direct, aanwezig, present in het moment … en dat er dan tegelijkertijd iets is dat daaraan zit te pulken, dat de glans er vanaf probeert te krassen?
Het stemmetje bedierf mijn genot niet, maar het bleef wel opduiken. Na drie dagen besloot ik hierover een gesprekje te hebben met de begeleider van de retraite.
